Caldas de Reis - Santa Mariña de Carracedo- 6.0 Km
Despois de cruzar Caldas de Reis seguindo as rúas máis típicas do lugar, de novo asomámonos á N-550, pero enseguida abandónase por un camiño á dereita que bordea extensos viñedos emparrados coas típicas pedras graníticas. O camiño prolóngase ata unha estrada de corte comarcal, a cal se segue durante un treito, e nun recodo da mesma abandónase para continuar por un camiño de ferradura que se prolonga ao longo do val.
O andadero é á súa vez a liña divisoria entre os campos de cultivo que se sitúan á dereita e o monte poboado de piñeiros que arrinca á esquerda. Aos poucos vai ascendendo, para finalizar nunhas naves agrícolas xa próximas á poboación de Carracedo, onde cruza a N-550 e penetra na dispersa e gandeira localidade de Santa Mariña.
2. Santa Mariña de Carracedo - San Miguel de Valga- 4.8 Km
O peregrino deixa atrás Santa Mariña e cruzando unha vez máis a familiar estrada, continúa polos lugares de Casal de Erixio e O Pino e penetra en zonas boscosas de densa vexetación, onde o rumor das augas delata a localización de rústicos e antigos muíños nas proximidades.
Á altura do muíño de Solleiros, o Camiño torce suavemente á esquerda ata alcanzar San Miguel de Valga.
3. San Miguel de Valga - Pontecesures- 4.2 Km
A traza, mantendo á esquerda a N-550, discorre polo pé da ladeira con preciosas vistas ao poñente, mentres sortea numerosas zonas urbanizadas e aldeas como Cabaleiro, Fonteilo, couto e Infesta.
Xa en Cesures, pola rúa dúas Coengos alcánzase a Ponte de Cesures.
4. Pontecesures - Padrón- 3.2 Km
Tras cruzar a ponte, o camiño bordea o río Sar. Padrón atópase ao alcance da man. Seguindo a canalizada canle accédese á vila polo mercado de abastos. En cuxa zona axardinada póñense as famosas Pementeiras, seleccionando os exquisitos pementos. Deles dise: "Os pementos de Padrón uns pican e outros non".
Considerado xardín e balneario de Galicia, é unha localidade situada ao noroeste da provincia de Pontevedra. Está atravesada polo río Umia, que se caracteriza pola súa riqueza piscícola.
Está situada ao norte da provincia de Pontevedra, aberta á ría de Arousa, nunha encrucillada de camiños presidida pola Autoestrada A-9, principal eixo de comunicacións entre o norte e o sur de Galicia e Portugal.
Entre as cidades de Pontevedra e Santiago, a 10 kms do mar, é a porta de acceso ao val do Salnés e ás Rías Baixas.
A súa localización e as súas excelentes comunicacións fan dela un enclave estratéxico no desarrrollo da industrial, o turismo, e o comercio.
Esta igrexa sitúase na parroquia de Carracedo, aos pés do lendario Camiño portugués de Santiago. Desde remotas épocas eran moitos os peregrinos que percorrían o Camiño e vían neste templo un lugar para descansar e orar. As orixes do templo son incertos aínda que nos quedan as bases dos que puido ser unha igrexa románica ligada aos peregrinos. Hoxe vemos unha sobria fachada cun arco de medio punto e sobre leste un forntón triangular que acubilla a imaxe de Santa Mariña.
Un gran torreón barroco de dous corpos adorna a esquerda da fachada. Pegada aos muros laterais sitúase a sancristía. No gran atrio vemos unha pequena casa reitoral xunto a un cruceiro ao que lle falta a cruz e no que podemos ver debuxado na súa base a figura do "culebrón". Á beira do conxunto eclesiástico poderemos ver as ruínas do que foi a gran casa reitoral que mantén os restos dun gran hórreo pertencente ao clero.
Edificación de estilo neoclásico, construída en 1750. Posúe planta rectangular, nave única, ábsida e capela lateral. O seu trazo máis destacado é a torre-campanario situada no centro da fachada principal.
Último municipio da provincia de Pontevedra, antes de adentrarnos na Coruña.
Pódense visitar:
Capela de San Xulián
Capela románica feita construír polo Bispo Xelmírez, cunha remodelación no 1918 na que se atoparon restos romanos, que foron catalogados polo Museo Provincial de Pontevedra.
A Ponte
Construída no século I, con remodelacións posteriores (a máis importante deseñada polo Mestre Mateo no século XII). Consta de dez arcos sobre o río Ulla e une as provincias de Pontevedra e A Coruña.
Primeiro municipio da provincia da Coruña, despois de deixar atrás a de Pontevedra.
É interesante visitar:
O "Pedrón"
O Pedrón é unha pedra da que se asegura serviu para atar a barca tamén pétrea que trasladou ao Apóstolo Santiago xa morto, desde Palestina ata as costas galegas.
Que en realidade o Pedrón sexa un ara romana, non quita nin resta valor relixioso histórico a este bloque granítico, que se converteu en todo un símbolo para millóns de peregrinos que chegan de maneira ininterrompida ata Compostela e que logo descenden mesmo a esta localidade, posto que "quen vai a Santiago e non vai a Padrón, ou fai a romaría ou non".
Outros, ao contrario, fan a hoxe denominada Ruta Marítima e, emulando aos seus antepasados, desembarcan aquí para continuar camiño cara á tumba do Apóstolo.
O ara romana ten unha inscrición, alterada séculos máis tarde (engadíuselle unha cruz e cambióuselle o nome propio que figura nel)/nel), que algúns traducen por "A Neptuno os catorienses puxeron do seu peto".
O Pedrón áchase debaixo do altar maior da igrexa de Santiago, levantada xusto na marxe esquerda do río Sar por orde do todopoderoso arcebispo Gelmírez no ano 1133 e, acorde co seu tempo, de estilo románico.
Daquel templo só se conserva unha pedra, que se distingue á beira da porta que dá ao "Espolón", e nese bloque granítico está gravada a inscrición "Dominus Eclesia Procurator edificavit in era MCLXXI", que se traduciría ao castelán actual por "O señor procurador da igrexa edificou na era MCLXXI".
O templo desapareceu e modernizouse, agora en estilo gótico, por orde do bispo Lope de Mendoza. Perviviu mesmo estes tempos un púlpito de pedra e nada máis, porque a mediados do século XIX foi levantado no lugar o actual, cunha fachada simétrica paradigmática do estilo ecléctico.
Convento do Carmen
O viaxeiro ten diante de se a Costanilla do Carmen (ou Costiña do Carme) que, magníficamente enlosada e sen asfalto por ningún lado, ascende ata o convento do Carmen.
Ese convento, primeiro dos Carmelitas Descalzos e logo dos Dominicos, é unha boa mostra do neoclásico galego, convertido en espontáneo miradoiro sobre a vila.
Edifícase sobre roca viva a comezos da centuria XVIII coa inestimable achega económica de Alonso da Pena e Montenegro, padronés que chegou a ser reitor da Universidade compostelá, e áchase pegado ao monte San Gregorio, nunha de cuxas ladeiras se ergue a ermida de Santiaguiño do Monte.
Convento de S. Antonio de Herbón
O convento de San Antonio é a mostra franciscana por excelencia: alí instaláronse eses monxes e alí seguen; unha fonte que representa a un deles en postura de oración indica que foi construída en 1 786, pero a data non debe chamar a engano: os relixiosos xa estaban no lugar no ano 1396.
Todo é sobriedade, silencio, oración e traballo. Nada cega por si só, pero do conxunto emana un halo de misterio, de quietud, de encerrar o enigma que explica que, a pesar de todas as vicisitudes, o recinto foi, é e seguirá sendo un centro do que en toda a comarca fálase con profundo respecto.
É posible que a todo iso contribúa o feito de que estea metido nunha hondonada, e que para chegar a el haxa que descender por unha empinada e longa rampla primeiro e por unhas escaleiras despois, ata deterse ante a sobria fachada coa súa torre-campanario.
No interior do templo, a profusa ornamentación do altar maior non logra evitar que continúe esa sensación de sobriedade. Non reclaman nada, pero na Historia consta que foron eles, os franciscanos, quen trouxo de América a planta dos afamados pementos.
As horas de atención na portería son de nove a unha, e de catro e media a oito e media.
Igrexa de Santiago
A igrexa de Santiago de Padrón, de austero neoclasicismo, garda testemuños dos templos precedentes, unha inscrición de tempos de Gelmírez, patrocinador da igrexa románica, e un púlpito gótico, coa imaxe de Santiago Peregrino, pertencente á igrexa do século XV que mandou construír o arcebispo Lope de Mendoza.
Estes templos medievais, vencidos polo paso do tempo, xa gardaban no seu presbiterio a peza máis xacobea da vila: o Pedrón, interpretada como ara romana dedicada a Neptuno e na cal, segundo a Tradición, amarrouse a Barca de Pedra que transportara o corpo do Apóstolo e aos seus dous discípulos Teodoro e Atanasio.
Na Alta Idade Media usouse o Pedrón como base do ara de altar da primitiva igrexa dedicada a Santiago, levantada polo bispo Teodomiro no século IX.
Ponte Romana
Se o viaxeiro procede do sur, da provincia de Pontevedra, tería que salvar o ancho Ulla por unha ponte cuxas bases foron romanas, aínda que hoxe as sucesivas reformas mutilasen a obra e sexa difícil recoñecer a pegada do imperio latino.
Ponte Santiago
Unha vez que o visitante descansou nos bancos protexidos do sol polas árbores do espolón, o mellor é cruzar a ponte de Santiago cuxa data é de 1852, e que substituíu a outro que foi arrasado por unha crecida do río. Esta ponte une a zona chamada "A trabanca" co casco antigo de Padrón.
Cruzado a ponte, unha visita obrigatoria é visitar a fonte do Carmen e o convento. Tamén na mesma rúa, podemos subir as escaleiras que nos levarán ao "Santiaguiño".
Fonte do Carmen
Foi reconstruída cando terminaba o século XVIII, onde unha clara inscrición no exterior informa ao recentemente chegado de que se reedificó esta fonte reinando o señor don Carlos IIII sendo alcalde don Joaquín Foxi Bendaña, no ano 1789, mentres no interior advírtese que o ilustrísimo señor don Manuel de Sanlúcar, bispo de Sidonia, concedeu 40 días de indulxencias a todos os que devotamente rezasen unha salve diante desta imaxe.
Palacio do Bispo Quito
Moi preto da praza de Macías está a casa consistorial, levantada no século XVIII e que presume de escudo granítico da vila e, a escasa distancia, tamén se atopa o palacio do Bispo de Quito, que foi propiedade de Alonso da Pena e Montenegro, quen desempeñou a dignidade de bispo e foi, en Perú, capitán xeral de Quito; nese país americano faleceu en 1688. No palacio, asoportalado, onde manda o arco de medio punto, destacan os dous escudos que dan á Rúa das Dores, un deles coa data do ano 1669.
