MOS:
O Concello de Mos sucede inmediatamente ao do Porriño e conta con algo máis de 15.000 habitantes repartidos en 10 parroquias. Mos pertencía á antiga provincia galega de Tui e dúas das súas parroquias dependían do marqués de Mos, catro do conde de Salvaterra e as catro restantes do conde de Maceda. Berce do ex ciclista profesional Óscar Pereiro, Mos aséntase tamén no val da Louriña, chamado así polo río Louro, afluente do Miño. A Gran Enciclopedia do Mundo recompila datos de Mos de 1960: "con 10.014 habitantes, cultiva millo, froitas, veu e legumes, cría gañado vacún e ten fábricas de aserrar madeira, cepillos, cultivo de peles, talleres mecánicos, etc". En canto á cría de gando vacún, desde Tui ata o mesmo Santiago chama a atención a ausencia deste.
A certa distancia do Camiño e na parroquia de Torroso atópase o Castro do mesmo nome. As escavacións arqueolóxicas comezaron nos anos 80 e dataron o asentamento no século VII a.C. Acháronse tres tipos de cabanas diferentes en canto ao tipo de planta, fosos, parapetos defensivos e pezas de cerámica que se atopan no Museo Provincial de Pontevedra. En Santa Eulalia de Mos, onde se atopa o albergue, o peregrino pode ver a igrexa parroquial, cuxo contorna se acondicionou a finais do 2010 e o Pazo de século XVII. Está xestionado por unha fundación creada en 2002 e formada polos veciños da parroquia de Santa Eulalia e a comunidade de montes. Foron eles os que lograron recuperar o arruinado pazo dos marqueses de Mos e convertérono en 2008 nun espazo cultural con salas de usos múltiples, biblioteca, auditorio, etc.
REDONDELA:
O Concello de Redondela fórmano case unha quincena de parroquias que suman 30.000 habitantes. Un miliario romano da vía XIX, que aínda se mantén no seu lugar orixinal grazas a que os veciños se opuxeron ao seu traslado en 1931, dá a benvida ao peregrino no municipio. Redondela atópase no extremo da Ría de Vigo, na chamada enseada de San Simón , un espazo considerado Lugar de Importancia Comunitaria (LIC) e pertencente á Rede Natura 2000 de áreas de conservación da biodiversidade. A enseada é propicia para a práctica de deportes náuticos e a pesca, sobre todo de marisco, pero a orografía non deixa apreciar a ría durante a etapa e para visitala hai que dar un bo paseo vespertino ou tomar un taxi entre varios. Tamén merece a pena a illa de San Simón, que emerxe no medio da ría, pero visitala é moi complicado porque ademais de facer unha petición previa por mail só pódese chegar a ela por transporte marítimo. A propiedade da illa de San Simón pasou de mans templarias á Coroa de Aragón e posteriormente, no século XIV, ao bispado de Tui. Foi abandonada e saqueada por tropas estranxeiras e piratas en diversas ocasións e durante a guerra civil chegou a contar cun cárcere habilitado no antigo lazareto de 1841.
Xa en terra firme destacan o propio albergue de peregrinos, casa renacentista construída pola familia Prego de Montádevos e sede do concello desde mediados do XIX ata os anos 50; a casa do Petán ou de Santa Teresa, do século XVII e provista dunha torre; a igrexa de Santiago, a escasa distancia do albergue e reconstruída no XVI e o convento de Vilavella, á entrada de Redondela polo Camiño e construído no ano 1554 con igrexa de nave única. Redondela é moi coñecida polos dous viadutos que sobrevoan a vila, ambos da segunda metade do século XIX e un deles, o de Pontevedra, aínda en funcionamento. Un espazo máis lúdico no que merece a pena estirar as pernas é o parque da Alameda, próximo tamén ao albergue e con varias esculturas do galego Xoan Piñeiro.
O primeiro ou segundo fin de semana de maio celébrase en Redondela a Festa gastronómica do Choco, onde compiten os pratos de sepia mellor elaborados. Así se poden degustar os chocos na súa tinta, con arroz ou en empanada. Noutras parroquias de Redondela teñen lugar ao longo do ano outras festas culinarias en torno ao mexillón, a orella ou a mazá. En canto a festas e representacións populares destacan a Festa da Coca e a dos Fachos. A primeira é de Interese Turístico Galego e ten o seu momento máis álxido no Corpus Christi coa danza das espadas e o baile das penlas. A festa dos Fachos, compartida co municipio de Soutomaior, ten lugar ao comezo do verán nas inmediacións do castro dá Peneda, onde á noitiña soben os veciños portando fachos e onde a música celta e a queimada ocupan un lugar destacado.
O Camiño Portugués ingresa no municipio do Porriño, cunha poboación próxima aos 18.000 habitantes, pola parroquia de San Salvador de Budiño, unha das oito que conforman o Concello. Está situado no val da Louriña e goza dun emprazamento idóneo para o seu desenvolvemento: a menos de 20 quilómetros de Vigo, con porto internacional e aeroporto, e conectado coa autoestrada AP-9 entre A Coruña e o límite de Portugal e a A-52 que enlaza as Rías Baixas coa meseta castelá. Por iso, o Polígono Industrial As Gándaras non está situado no Porriño por casualidade, aínda que para o peregrino supuxo ata a data unha pedra no camiño e un mal colofón de etapa. Se algo caracteriza ao Concello son as súas canteiras de granito rosa, cóntanse por decenas e o material expórtase a diversos países europeos, Estados Unidos e mesmo Xapón. O arquitecto porriñés Antonio Palacios (1874-1945), cuxa estatua homenaxe podemos ver xunto ao Concello, utilizou o granito para varias das súas construcións. No Porriño destacan o vanidoso edificio do Concello; a Botica Nova, terminada en 1912 e proxectada como farmacia e vivenda do seu irmán José; a fonte do Cristo, de 1904; e o Fornelo de San Luís, un pavillón de acceso ao metro madrileño que estivo situado na Gran Vía e que foi trasladado ao Porriño en 1971.
O Porriño resarce gustos máis terreais co seu afamado pan, de grosa cortiza e abundante faragulla. O seu sabor e textura aguanta varios días e algunhas panaderías aínda o seguen amasando nos antigos fornos de leña. Na primavera celébrase unha festa ao redor do mel e a finais do verán a festa dos callos.
BIBLIOTECA FUNDACIÓN PAZO DE MOS
Está aberta a calquera usuario normal e o público en xeral, previa alta.
CENTRO DE INTERPRETACIÓN
Ten como propósito dar a coñecer aos veciños e veciñas e a todos os cidadáns, o patrimonio cultural, arqueolóxico, etnográfico, e forestal de Mos. A difusión dos bens patrimoniais da nosa contorna ten como obxecto concienciar no coidado, protección e conservación dos elementos materiais e inmateriais que conforman a nosa cultura.
Dende a Fundación Pazo de Mos queremos facer finca pé na importancia da posta en valor do recursos da nosa parroquia. A nosa parroquia, por tratarse dun núcleo histórico de desenvolvemento do municipio é un dos máis visitados de Mos, necesita dun coidado exquisito para que poida cumprir coas súas funcións económicas, sociais e ambientais.
Comprender o pasado e reforzar a memoria, e incluso a identidade, colectiva é un feito verdadeiramente suxestivo. O traballo que desenvolven os veciños e veciñas é notable no fomento de participación e benestar social.
CLUB DE XADREZ MOS
Nace o 22 novembro de 2014, cun acto de presentación do Club no Pazo de Mos onde mantén a súa actividade todos os sábados de 17.00 a 19.30 h. Actualmente componse de medio centenar de socios, entre nenos e maiores.
Aínda que a actividade esta intimamente ligada a súa práctica individual no club, o seu derradeiro fin é difundir o xadrez como unha ferramenta pedagóxica, en 1995 a UNESCO recomendou oficialmente a todos os seus países membros incorporar o xadrez como materia educativa.
Destacamos tamén que este xogo é unha das manifestacións culturais máis antigas da humanidade; nel seobservan aspectos propios do deporte, o arte e o pensamento científico.
http://www.pazodemos.org
Edificio conventual da Orde das Justinianas fundado polos Prego de Montádevos a comezos do século XVI. Desa época consérvase unicamente a Igrexa Conventual, composta por unha ábsida e unha soa nave, dividida en cinco tramos que se corresponden ao exterior con outros tantos contrafuertes.
Na actualidade está dedicado á hosteleria.
Para os que teñan interese polas culturas do pasado que se asentaron en Galicia e desexe saber máis delas, pode vir a este termo municipal. Aquí atopará vestixios da época megalítica (a necrópole de Chan das Formigas, as mámoas do Coturro e dos Lagos en Vilar de Infesta); da Idade do Bronce (machadas, petróglifos...); da cultura castrexa (no Couto do Castro e no Castro da Peneda); e da romanización (vilas e miliarios, entre os que sobresae o chamado “Marco” de Vilar de Infesta).
En Redondela, a ruta de peregrinación arrinca á altura do Convento de Vilavella, e discorre pola rúa Padre Crespo, Praza de Ribadavia (máis coñecida como “A Farola”), e rúa de Isidoro Queimaliños antes de chegar á igrexa de Santiago, cuxa orixe remóntase a tempos de Xelmírez, aínda que se reedificou no século XVI, con nave única cuberta con bóvedas de crucería e cabeceira poligonal que sostén unha fermosa cuberta estrelada.
Tamén destacan a capela de Santa Mariña, coñecida tamén co nome de Capela das Angustias, cunha fermosa fachada barroca; a ermida da Nosa Señora do Viso, emprazada nun lugar de gran valor paisaxístico; a igrexa románica de San Fausto de Chapela, con planta de cruz latina; ou a igrexa de Santo André de Cedeira, erixida no século XVIII.
Dentro das construcións civís, o abraiante viaduto da liña ferroviaria Vigo – Ourense – Madrid, é unha das construcións de maior importancia para o concello. Da Idade Media, e como lembranza das familias que aquí residiron, en Redondela consérvanse varios pazos coma o da “Casa da Torre” dos Prego de Montaos (edificio histórico do século XVI que hoxe se emprega como albergue de peregrinos); o “Pazo de Petán”, o “Pazo do Pousadouro”, a “Casa Grande” en Reboreda e o “Pazo da Torre” en Cedeira.
www.turismoredondela.es
